NICO, YOU’LL NEVER WALK ALONE…
Voor de meeste VDL’ers is de zin hierboven, de songtekst van het lied van de uit Liverpool afkomstige band Gerry and the Pacemakers, onlosmakelijk verbonden met ‘onze’ Nico. Geen Play-back show kon worden gehouden zonder Nico op het podium met zijn levenslied.
De prachtige zoon van onze oervrijwilligster Gré van der Sluijs-Van Dijk, die in mei 1961 werd geboren met het syndroom van down en die zij tot de laatste dag van zijn leven heeft vertroeteld en liefgehad.
When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
At the end of a storm
There's a golden sky
And the sweet silver song of a lark
Mooier kan het niet worden beschreven. Voor Gré en haar ook te vroeg overleden zeeman Piet, veranderde het leven. Als jonge moeder liep ze met Nico door de denkbeeldige storm, hield ze haar hoofd omhoog en kon ze alles aan.
Samen met Nico en haar andere zonen Mark en Pieter – de laatste verdronk precies drie jaar geleden – bouwde ze aan een zo mooi mogelijk leven.
Als we een ding na al die jaren constateren is dat Nico met Gré als moeder heeft geboft, terwijl Gré op haar beurt vindt dat ze met Nico toch heeft geboft. In alle eerlijkheid vertelde Gré dat Nico een prachtig leven achter de rug heeft en dat ze trots is op de vele mensen die zoveel van haar zoon hielden.
De belangstelling voor zijn afscheid, komende donderdag aan de Hooge Dijk in Maassluis, is zo overweldigend dat ze in het weekend besloot maar lootjes te gaan trekken. ,,Ja, jongen, ze kunnen toch echt niet allemaal komen’’, aldus Gré.
Het bijzondere aan Gré en haar Nico was dat ze een twee-eenheid vormden, zonder de andere kinderen te kort te doen. Ze heeft extreem lang voor Nico thuis gezorgd. Pas toen ze zelf een periode ernstig ziek was en ze de zorg niet meer aan kon, verhuisde Nico naar De Stellingmolen, het verzorgingshuis waar hij nog vele jaren ook een warme omgeving voelde.
In het weekeinde was hij vaak bij ‘moeders’, die door Nico vrolijk ‘meid’ werd genoemd. ,,Maar ik kon toen echt niet meer zelf voor hem zorgen’’, zegt Gré. ,,Maar ik nam het altijd overal mee naar toe. En in de eerste plaats naar VDL!’’
Historisch werden de avonden waarop Nico als klapstuk optrad tijdens de legendarische play-back shows. Het is geen wonder dat presentator Hugo van Dongen door Nico als zijn ‘grootste vriend’ werd beschouwd. ,,Ja, dat is echt zo. Huug was speciaal voor Nico’’, zegt Gré.
Het zijn emotionele dagen voor een moeder die voor de tweede keer in haar leven een kind verliest, na het eerdere overlijden van haar man. Toch is ‘Greetje’, zoals we haar bij VDL noemen, oh zo dapper. Ze blijft fier overeind en vertelt met een lach en een traan zelfs schitterend over de dansavonden, waarop ze Nico meenam.
,,Ja, ik hou natuurlijk al mijn hele leven van dansen. Daar ben ik gek op. Toen Nico nog niet zijn hernia had en nog niet in een rolstoel zat, ging hij met mij de vloer op. Dansten we in de rondte, deed hij zijn benen wijd en slingerde ik aan zijn handen er onderdoor en andersom. Vond-ie geweldig.’’
Een aantal weken terug kreeg het coronavirus Nico te pakken. De schok was groot en het broze lichaam van haar zoon kon het niet meer aan. De doktoren en verpleegkundigen hadden op zeker moment geen contact meer met hem, zo ziek was hij. Totdat moeder Gré, ingepakt volgens de regels, aan de zijde van het bed kwam.
,,Hij reageert nergens meer op, zei de dokter. Maar toen zei ik zijn naam. ‘Nicoootje…’ Je raadt niet wat er toen gebeurde. Hij stak zijn hand omhoog naar mij. Tussen een moeder en een kind is altijd binding. Het doet me verdriet, maar ik ben nog even heel dicht bij hem geweest en hij weet dat ik er was.’’
Op deze plek spreken we onze bewondering uit voor Gré, voor de zorg die ze altijd heeft getoond voor haar kind, en voor de jongste zoon Mark, die zijn broer gaat missen.
We hebben met z’n allen van Nico genoten. Hij was een lieverd binnen de vereniging, maar hoe kan het ook anders met zo’n moeder.
Namens alle VDL’ers wensen we Gré en haar gezin heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
