Voor altijd een blauw-witte leegte in onze buitenbar
5 maart 1963 – 18 november 2021
De dag waarvan je wist dat die ging komen en die dan toch als een tsunami bij je binnenkomt. Het overlijden van de fijnste, de gezelligste en liefste barkeeper bij VDL, zorgt voor een vloedgolf aan emoties.
Frank van Dijk, 58 jaar, een beer van een vent, echtgenoot van Hanneke, vader van Bart en Sanne, heeft het laatste rondje gegeven. Een spreekwoordelijk rondje in zijn leven, terwijl hij al die jaren zo hartelijk, zo warm en zo amicaal voor al die andere rondjes zorgde.
Je ziet hem zo nog staan in de buitenbar op het voorplein bij de kantine. Die luxe bar die we ooit zo goed als nieuw als vereniging via de brouwerij kochten van een grote horeca-exploitant in hartje Rotterdam, leek voor onze Frank gemaakt. Het werd zijn domein, noem het zijn territorium, zijn stamplek bij de vereniging waaraan hij al een heel leven verknocht was.
Geen mooiere plek om alles te overzien, om met iedereen te praten en om het middelpunt te vormen zonder dat hij altijd de behoefte had om op de voorgrond te treden. Want eerlijk is eerlijk, zo’n man was hij helemaal niet. Frank wilde bijdragen, ondersteunen, gewoon zorgen dat hij met één rol een wezenlijk verschil kon maken in het omvangrijke vrijwilligerskorps van VDL.
Als pupil kwam hij binnen in onze vereniging. Sommigen van ons speelden toen al met hem samen. Frank werd keeper, we zien hem nog staan. Met witte kniebanden, zoals toen de mode was onder keepers. Was hij de beste keeper in zijn generatie? Nee, maar daar ging het hem helemaal niet om. Frank voetbalde voor zijn plezier en zócht ook plezier. Als junior werd hij vermakelijk mondiger, kon je lachen met hem in de kleedkamer of op het veld, waar hij sensationele reddingen afwisselde met de meest kolderieke momenten.
Het 8e seniorenteam op zondagmorgen vergeet tot op de dag van vandaag niet hoe Frank als doelman een prachtige muur neerzette bij een vrije trap voor de tegenpartij. Een flinke muur, iedereen moest erin. De muur dekte alles af, behalve het doel: 1-0. Frank boos op de muur!
Hoe groot de nederlaag soms ook was, het was nooit een reden voor hem om geen kratje neer te zetten voor al zijn ploegmakkers in de kleedkamer. Sterker, dat was zijn snelste sprint van de dag!
Een beetje zelfspot was hem niet vreemd en ook dat zorgde ervoor dat hij goed in de smaak lag bij de mensen om hem heen. Opvallend was dat, naarmate hij ouder werd, die bulderende stem in de kleedkamer en aan de bar luider werd dan in het zestienmetergebied. Hij kreeg ook een steeds grotere voorkeur voor de derde in plaats van de eerste of tweede helft.
De enige momenten dat hij wel eens wat stiller was, namen we waar langs de lijn als hij stilletjes stond te genieten van de ontwikkeling die zijn zoon en dochter meemaakten. Die dekselse Bart en pittige Sanne deden het stiekem toch verdomd aardig. Nooit grootspraak, nooit opscheppen, maar trots op zijn twee blonde oogappels was hij wel.
Het gezin van Frank vormde een beetje een rolmodel in een vereniging. Allemaal betrokken, tot aan Hanneke toe die nooit te beroerd was de mouwen op te stropen voor een stevige vrijwilligerstaak. Je hoeft de beelden van grote evenementen of de apres-ski feesten maar terug te kijken om te zien hoe Franks grote liefde daar tot diep in de nacht de boel mee organiseerde. Alles om anderen maar te laten genieten.
Dat laatste is ook kenmerkend voor het leven van Frank. Als iedereen om hem heen het maar fijn had en nóg heeft. Tot aan de laatste dagen van zijn leven toe.
Als het aan Frank had gelegen, was hij nog jaren het warme middelpunt van onze vereniging in die buitenbar gebleven. Maar diep van binnen wist hij een aantal jaren terug al dat zijn lichaam hem niet dezelfde loyaliteit toonde als die hij voor zijn voetbalclubje al die jaren had.
Dat grote lichaam van die stoere blonde vent liet hem langzaam in de steek. Moedig en ongelooflijk sterk droeg hij dat lot, zonder de hele wereld ermee lastig te vallen. In het revalidatiecentrum Rijndam was hij als een kind zo blij als je op bezoek kwam in moeilijke periodes.
Ja, hij hield van een biertje. Dat zijn boezemvriend Harold Tuit vaste klant is geworden bij het Wapen van Maesland wijt hij aan Frank, die hem er ooit mee naar toenam. U kunt zich voorstellen dat de muziekinstallatie daar nauwelijks nog hoorbaar was als dat duo, aangevuld met de bulderende lach van de andere vriend, Richard Popiolek, gezamenlijk aan de vrijdagmiddagborrel zat.
De een nog luider dan de ander. Maar was die schreeuw van de leeuw, onze Frank, er nog maar.
Het wordt stil, daar in het Wapen, en bij ons in de buitenbar. Een blauw-witte leegte die niet makkelijk op te vullen meer is.
Maar lieve mensen, weet dat de leegte in het gezin van Hanneke, zoon Bart en dochter Sanne nog vele malen groter is…
Lieve Van Dijkjes, de hele VDL-familie denkt aan jullie en wenst jullie sterkte in deze moeilijke tijd.
INFORMATIE OVER DE UITVAART
Op deze plek zullen we in de komende dagen informatie verstrekken over de uitvaart, die na het weekeinde zal plaatsvinden.
Condoleanceregister
Er is wel al de mogelijkheid om een boodschap voor Frank en de familie achter te laten in het condoleanceregister.
www.cirkelvanafscheid.nl/condoleanceregister/
