Bij het ‘You’ll never walk alone’ van Gerry and the Pacemakers kwam de brok al in de keel bij honderden toeschouwers. Vrienden van de familie Remmerswaal, vrienden van de hele VDL-gemeenschap.
[caption id="attachment_5253" align="aligncenter" width="640"]
EEN INDRUKWEKKENDE MINUUT STILTE VAN VDL 1 VOOR RAY REMMERSWAAL[/caption]
EMOTIONELE MIDDAG
Zaterdagmiddag 11 maart was zonder twijfel de meest beladen en meest emotionele middag van het het hele voetbalseizoen 2016-2017. Spelers van zowel VDL als Lyra betraden even gespannen als vervuld van kameraadschap voor VDL-spits Rodney Remmerswaal en zijn familie het veld.
Langs de kant van het veld stond het publiek vele rijen dik. Dat het druk was, ontdekten de meeste toeschouwers en vrienden al toen ze richting het sportpark van VDL gingen. In de wijde omgeving kon je geen auto meer parkeren. Ook de supportersaanhang van vv Lyra had daar begrip voor en toonde op gepaste wijze respect bij het eerbetoon dat zou volgen.
Wat er gebeurde nadat de laatste klanken van ‘You’ll never walk alone’ hadden geklonken, is nauwelijks onder woorden te brengen. Totale stilte, een minuut lang, kippenvel op alle armen bij het onthullen van het door de selectie van VDL zelf gemaakte doek met de beeltenissen van vader en zoon Remmerswaal. Rond het hele veld kwamen blauwe en rode fakkels tevoorschijn, die in stilte brandden.
PLOEG NIET ZICHZELF
En ja, toen moest er ook nog worden gevoetbald. Dat valt niet mee met zoveel spanning in het hele lijf. Misschien was het geen wonder dat VDL in de eerste helft voor een keertje zichzelf niet was. De ploeg wilde wel, knokte ook, maar het was zo’n middag van alles net net niet. Maar wie nam het de mannen kwalijk? Wij niet, en u ook waarschijnlijk niet.
VDL wilde graag winnen, maar winst of verlies telde feitelijk niet op een dag als vandaag. VDL kwam na een 1-0 achterstand via Kees Ketting snel op gelijke hoogte, maar kreeg later nog een tweede goal tegen. Na rust was het een grote belegering van het Lyra-doel, maar we moeten eerlijk zijn. Het geweldige keeperswerk van de Lyra-doelman voorkwam de gelijkmaker en zorgde er voor dat Lyra de drie punten mocht meenemen: 1-2.
OOK EMOTIES BIJ KEES KETTING
Op zo’n dag kom je er later pas achter waarom bij sommigen extra emoties kwamen
[caption id="attachment_5265" align="alignright" width="222"]
Kees Ketting[/caption]
bovendrijven. Kees Ketting is een taaie rakker. Een mooi mens en een goudeerlijke sportman. Die verstopt de emoties niet. En ook bij zijn moeder kwamen de traantjes tevoorschijn.
Dan vertelt Kees ruim na de wedstrijd dat het juist dit weekeinde 18 jaar geleden is dat hij zijn eigen vader verloor. Wie kende Leen Ketting niet? Ook hij zou trots zijn geweest als hij zijn zoon had zien spelen en zijn andere zoon, Wim, had zien uitgroeien tot een volwassen coach.
Tegelijkertijd kon ook VDL-verdediger Remco Schol goed begrijpen wat er in het hoofd van ploeggenoot Rodney om ging en hoe het is om een van je ouders zo te verliezen. Remco verloor zijn moeder op veel te jonge leeftijd aan exact dezelfde ziekte als de vader van Rodney.
Trainer Arwin Verburgh, de meest warme en sociale coach die we ooit hebben gehad, hield het al helemaal niet droog. Hij had het al weken moeilijk met de situatie van zijn jonge spits. En dan was dit uitgerekend ook nog de dag waarop zijn vader jaren terug overleed...
EIGEN EERBETOON JEUGDSPELER ROEL AAN OPA
Soms komen alle dingen tegelijk bij elkaar. In de ochtenduren fluiten we een partijtje bij de E-pupillen. Het E-3 elftal (jongens Onder 11-3) boekt een prachtige 6-2 overwinning op ’s Gravenzande. In die wedstrijd is de blonde Roel (foto rechts) bijzonder trots op het doelpunt dat hij scoort. Dat scoort hij namelijk voor zijn opa, zo vertelt hij. Een dag eerder had hij met zijn moeder en de hele familie afscheid genomen van opa Velleman, die altijd erg trots was op de prestaties van zijn kleinzoon.
De goal van kleine Roel was schitterend. Net zo mooi als het gebaar dat hij dus richting zijn opa maakte. En zo ontdek je dat er in een vereniging warmte, verdriet en andere keren weer vreugde van een hele gemeenschap zit. Ieder huisje, zo blijkt maar weer, heeft zijn eigen kruisje.
[caption id="attachment_5257" align="alignleft" width="300"]
Opa Alex Velleman, in het midden, van wie zijn 4 dochters en kleine Roel vrijdag afscheid namen.[/caption]
