Er zijn dagen bij een voetbalclub dat het alleen maar over winnen of verliezen gaat. Over punten pakken en als dat niet gebeurt is Leiden in last. Vooral als het over ons eerste elftal gaat.
Echt? Vergaat de wereld als VDL 1 een wedstrijdje verliest en na vijf jaar in de tweede klasse even niet zo hoog meer op de ranglijst staat? Natuurlijk is het leuk als we meedraaien om een periodetitel, als we zoals de afgelopen jaren in de race zijn voor een ticket in de nacompetitie en kans maken op promotie naar de 1e klasse.
[caption id="attachment_4615" align="alignright" width="300"]
Selectie VDL, een eenheid, al seizoenenlang...[/caption]
Maar onze mooie voetbalvereniging bestaat uit zoveel meer dan alleen het eerste elftal. We zijn trots op een prachtige meidenafdeling, op het feit dat zoveel jeugd elke zaterdag zoveel plezier beleeft, op de dingen die we met elkaar van de grond krijgen. Letterlijk en figuurlijk. We zijn financieel gezond en daardoor kan er voor een prachtige kleedaccommodatie verrijzen.
Dat financieel gezond zijn is trouwens best een dingetje. Dat zijn we al vele jaren omdat we onze centjes uitgeven aan materialen voor alles en iedereen binnen de hele vereniging. We kiezen er voor om mooie velden aan te leggen, met een mooie, aangeschafte tractor en onze oudjes als vrijwilligers zelf die velden te onderhouden en we kiezen ervoor om veel te organiseren.
Met die centjes zou je in de zomer ook een paar goede spelers van buitenaf kunnen aantrekken. Jongens die het 1e elftal een beetje kunnen versterken, waardoor je nu een paar plaatsen hoger op de ranglijst zou staan. Maar dat past niet bij ons. En exact dezelfde jongens als nu hebben ons in de afgelopen 6 jaar in de 2e klasse gekregen en gehouden.
Dat het nu even tegenzit, is ook nog simpel te verklaren. Er is wel eens een seizoen dat opeens veel dingen tegenzitten. Dan raakt de centrale verdediger (Kevin) die al bijna 10 jaar de achterhoede leidt, voor een jaar uitgeschakeld. Dan vallen andere kwaliteitsspelers even weg, zoals Melvin Louwen die ook al 10 jaar een zekerheid is en die wekenlang geblesseerd raakt. Of Fred van Maaswaal en John Bekker, zoals vandaag. Een half elftal ontbreekt en dan krijgt iedereen het moeilijk.
En dan is er ook nog onze spits Rodney (Remmerswaal), bij wie op dit moment heel andere dingen in het leven belangrijker zijn dan een kans missen of maken. Rodney is een kind van de club, die gebukt gaat onder het leed van zijn vader Raymond. Voor Rodney is voetbal alles, voor zijn vader trouwens ook.
[caption id="attachment_4617" align="alignright" width="300"]
Rodney Remmerswaal, die elke wedstrijd alles geeft[/caption]
En als je het nu écht over kansen hebt; zijn vader knokt en strijdt wanhopig voor een kans op leven… In dat proces komt soms hard nieuws binnen, dat zo’n jongen als Rodney dan durft te delen in de kleedkamer.
Wie de spelersgroep van onze selectie kent, weet dat dit een zeer hechte groep is. Een groep die voor elkaar door het vuur gaat. Spelers die elkaar door dik en dun steunen. Die met z’n allen stuk zitten als Nick Buuron een zwaar ontwrichte schouder heeft en maanden niet kan werken en voetballen, spelers die bij Monster bijna in de tribune klimmen om een doelpunt aan de langdurig toekijkende en emotionele Kevin op te dragen.
Spelers die in de ochtenduren wedstrijdjes van de jeugd fluiten en die elke week vanwege hun eigen motivatie voor een geweldige trainingsopkomst zorgen. Spelers ook die in hun selectie diverse kinderen geboren zien worden en daar met elkaar van genieten (Melvin Louwen, Tim Teerlink, Tim Elfers, Mustafa, Rashit, Nick Buuron).
Als een spelersgroep zo mooi en inderdaad zo hecht is – met ook nog eens een sociaal mens als trainer (Arwin Verburgh) - zal het duidelijk zijn dat het stille verdriet bij hun spits Rodney de hele groep raakt. Misschien, heel misschien heeft dat allemaal wel een beetje invloed op een mindere fase van ons 1e elftal.
We hebben bij VDL geen excuuscultuur. Ook wij zijn ambitieus. Ook wij zijn trots op het steeds hoger spelen van onze hoogste jeugdteams, op de prestaties van de meiden, op de sportieve topreeks van het 2e elftal en we hopen op het handhaven van ons 1e in de 2e klasse.
Maar die saamhorigheid, dat sociale, is de grootste kracht van onze vereniging.
En daar zijn we best trots op.
Marcel
