Nee, hij had niet de grootste mond. Jan Borst verstond juist de kunst van het observeren en pas als het nodig was of er werd om zijn mening gevraagd, kwam hij doeltreffend en scherp uit de hoek. Want onderschatten moest je hem niet. Een loyale VDL’er is ons helaas ontvallen.
Jan Arie Borst, zoals hij voluit heette, heeft net zijn 67e verjaardag niet gehaald. ,,Moe en verlangend naar het einde is hij van ons heengegaan,’’ schrijft zijn broer Arie, óók al zo’n stille kracht met enorme waarde voor onze club, op de kaart.
Het deed pijn om Jan te zien lijden in die laatste jaren. Dat hij het moeilijk had was hem, door zijn ziekte, aan te zien. Maar zelden of nooit liet hij ons weten wat hem werkelijk dwars zat. Het werkwoord ‘klagen’ kwam in het woordenboek van Jan niet voor.
Het eerste wat bij iedereen, die nu van zijn heengaan hoort, opkomt is: ‘Jan, dat is óók mijn leider nog geweest!’’
Ja natuurlijk, als je tientallen jaren teamleider bent, ondersteunend bent in een vereniging door coaches en trainers bij te staan met allerhande zaken en ook nog het vervoer voor je rekening te nemen, de grensrechtervlag te hanteren en voor al die ‘gastjes’ klaar te staan, ben je leider geweest van héél veel jeugdelftallen en heel veel jeugdspelers.
Alleen aan brandstof voor een halve eeuw vervoer van jeugdteams heeft hij misschien wel meer aan VDL geschonken dan u en ik kunnen sparen. Maar Jan deed het graag. Het was voor zijn club. ‘En als die apen het maar naar hun zin hebben, joh’, zei hij dan.
Maar daar bleef het niet bij. Wat te denken van de ontelbare (arbeids)uren die hij in zijn vereniging stak. Zou er op het complex iets staan, waar hij niet aan heeft gewerkt? De blauwe overall trok hij op de club net zo vaak aan als op zijn werk. Net zo lang totdat zijn handen en vingers de laatste jaren de schroeven of het gereedschap niet meer vast konden houden.
Het was aandoenlijk, bezorgde ons soms een brok in de keel. Want die dekselse Jan gaf niet op, hè. Zelfs in zijn scootmobiel reed hij nog rond over de velden en naar de werkplaats om aan de werkbank een klusje te klaren. En geloof ons, het lukte hem vaak nog ook.
De mannen van de accommodatiecommissie, met wie hij zoveel uren doorbracht, zullen een traan voor hem laten. En niet in het minst zijn geweldige broer Arie, zijn steun en toeverlaat. De man die dag en nacht voor zijn broer heeft klaargestaan.
Arie, jij mag trots zijn op zo’n broer. Een hart van goud en een mens van grote waarde. In de eerste plaats voor jou en je ouders al die die jaren. Maar ook voor ons hier binnen de club. Wij, de vele VDL’ers die onder hem hebben mogen voetballen en die met hem hebben mogen werken, zullen net zo trots op hem blijven als jij.
Het afscheid van Jan Borst is op donderdag 8 augustus om 14.00 uur in het rouwcentrum van De Winter & Rijkbeoer aan het Prinses Julianaplantsoen in Maassluis.
Aansluitend is er gelegenheid tot condoleren en samenzijn.
In stilte wordt Jan naar het crematorium in Maassluis begeleid.
Wilt u Arie een kaart sturen?
Correspondentieadres:
Maasweg 27
3144 DA Maassluis
